Bu bir günlüktür!

Bilog yazıyorsak günlükte tutmasını bileceğiz değil mi dostlar? O halde günümden bahsedeyim.


Başlangıç olarak, bugün çok pazar be gülüm.


Son zamanlarda konuştuğum her 3 arkadaşımdan 3'ü de kendisini arayıp sormadığımdan dem vuruyor. Eskisi gibi konuşmuyormuşum da kimseyle. Neredeyse Avea arayıp "Efenim paketinizi düşürelim, siz hiç kullanmıyorsunuz" diyecek diye de korkuyorum. Ciddi manada kimseyle konuşmuyorum. Kısa düşünüp, kısa yazıyorum. En sevdiğim, en çok konuştuğum insanlarla bile görüşmez oldum. Toplu yerlere de gidemiyorum. Böyle kaldım. Neden mi? İşte onu ben de merak ediyorum. Tipik yengeç olup kabuğuma çekildim sanırım.


Kesinlikle şu an bir karar aşamasındayım. Ya da tüm çevremdeki insanların söylediği gibi "süreç". Sanırım zorlu bir süreç olacak bu benim için. Fakat bir o kadar da deneyim sahibi olacağıma eminim. Durgunluk ve durağanlığın süreceği..


Bugün Adevviya meydanını anma adına Saraçhane'de buluşacaktık. Arkadaşlarımın katıldığı konvoya saat 5'te Saraçhane'de katılacaktım fakat ben deniz tüm gece film izlediğinden olacak ki gündüz vakti uyuyakaldım. Uyandığımda saat 7 olmuştu. Saat 8'de kendimi Fatih'te buldum. Fatih Camii'nin avlusunda oturup insanları izlerken iki ufak çocuk gözüme ilişti. Birbirleriyle dostluk ilişkisi kurmaya çalışan iki çocuktan biri diğerine "Bak benim annem şu" diyerek kenarda oturan kadını işaret etti. Diğeri de gülümseyerek "Benim annem de bu" dedi ve beni işaret etti. 4 yaşında olduğunu düşündüğüm ufaklık zor kurduğu cümlesiyle beni benden aldı. Bir an kendimi Alyazmalım'daki Cemşit gibi hissettim. Anneliğe beni seçmişti. Sevgi neydi? 


Annesi bir hışımla geldi yanına çocuğun. "Annen benim!" diye silkeledi. Çocuk yine bana dönerek "Annem o oturan" dedi ve bir gülümsemesi vardı ki gözlerimin içine bakarak. Çok tatlıydı. Kalkıp ısırasım geldi o derece.


Peki sizin hiç pasonuz kırıldı mı? Tam da mezun olduğunuz dönemde? İşte bunun kadar adice bi'şey yok. Kırılan pasonun ardından girilen depresyon ve tüm ulaşım sistemine edilen küfürleri duymak bile istemezsiniz. 85 kuruşa gittiğim yolu 2.90'a gitmenin acısı ise ayrı bir acı. Neyse canım, acıların çocuğu oldum ben. Bana geçmiş olsun.